Op zoek naar het vakantiegevoel in Spijk …

Op zoek naar het vakantiegevoel in Spijk…….

Het op één na laatste dorpje dat ik bezoek in het kader van de zoektocht naar het vakantiegevoel op het Hogeland is Spijk. Voor mij een soort van ‘dark horse’. Een dorp waar ik heel weinig vanaf weet dus. Maar als je samen met Winsum, Garnwerd, Niehove en Middelstum doordringt tot de voorselectie van de mooiste dorpjes van Nederland, volgens de ANWB, dan moet je toch iets bijzonders hebben. De hoogste tijd dus om daar achter te komen.

Eemshavenweg
Op de heenweg pak ik de Eemshavenweg. Vast niet de mooiste route maar bij mijn weten wel de snelste. Ik weet nog dat deze weg eind jaren zeventig aangelegd is. Als klein hummeltje staan mij vooral de grote zandhopen in het geheugen gegrift. Die zijn inmiddels vakkundig uitgevlakt door miljoenen automobilisten. Want de Eemshaven is hot. Aan al die windmolens die je tegemoet wuiven kan ik echter maar moeilijk wennen. Duurzaamheid versus horizonvervuiling wat mij betreft.

Via Oosteinde komt Spijk in zicht, Oudeschip laat ik links van mij liggen. De tunnel onder de weg door, pak ik pas op de terugweg. Eerst nog maar even een klein stukje terug en dan op zoek naar de voetbalvelden om de auto te parkeren. Die velden van VV Poolster laten zich als altijd niet heel eenvoudig vinden en dus pak ik zelfs onbedoeld nog een rondje centrum mee. Wat ze daar allemaal bij het voetbalveld aan het aanleggen zijn, weet ik niet. Maar het is vast geen nieuwe kantine.

Het dorpsommetje
Alvorens het dorp in te lopen, ga ik eerst een rondje rondom het dorp wandelen. Bij alle dorpjes waar ik geweest ben, valt het mij op hoe mooi zo’n dorpsommetje altijd aangelegd is. Inclusief fiets- en wandelroutes, bijna altijd keurig onderhouden. Vaak gelardeerd met mooie informatieborden die je altijd wijzer maken dan je bent. Zo pak ik opgeruimd een stukje Spieksterbos mee, in combinatie met wat nieuwbouwwijken. Niet veel later kom ik bij de plaatselijke ijsbaanterrein. Entree €1,-. En voor dat geld kun je een heerlijk rondje schaatsen.

Zou het er ooit nog van komen? Het is gelukkig niet zo warm als voorgaande dagen maar ook nu waagt geen mus zich op het dak. Naast de ijsbaan ligt ook een mooie beweegtuin. Dat is nog eens een uitvinding zeg. In de ‘tuin’ staan een tiental fitnessapparaten te wachten op die mensen die het luie zweet er uit willen werken. Niet veel later zie ik hier wat jeugd heenlopen. Ik vermoed dat de tuin ook gebruikt wordt als jongerenhangplek. Niets mis mee wanneer ze ook eens aan de halters gaan hangen.

Onderweg kun je trouwens heerlijk genieten van de kleine dingen in het dorp die het hem doen. Een mooi bankje bij het haventje, volgens mij aangeboden door de Waddenvereniging, treurwilgen die er heel veel staan of een mooi ingerichte tuin vol beelden, molentjes en andere tierelantijntjes. Op weg naar het centrum kom ik maar zo langs het geboortehuis van de bekende calvinistische dichter Willem de Mérode. ‘In eenzaamheden vloeide uw donker leven uit in een stroom van lichtende gedichten.’ Dat pak je dan ook nog mooi even mee. Van camping- of ander kampeergenot is in Spijk in de verste verte geen sprake. Daarvoor moet je zo te zien naar Bierum. De hoofdstad van de vroegere gemeente Bierum waar ook Spijk onder viel alvorens het opgeslokt werd door de gemeente Delfzijl.

Het torentje van Spiek
En dat terwijl Spijk met ruim 1.600 inwoners qua inwoneraantal bijna twee keer zo groot is. Daar is vroeger vast iets verkeerd gegaan. Helemaal met de wetenschap dat Ede Staal wel over Spijk en niet over Bierum zingt. ‘Het is het torentje van Spiek’, de tweede gesproken zin uit zijn klassieker Hoogeland. Wie kent hem niet? Daarbij doelt hij ongetwijfeld op de Andreaskerk, pal gelegen in het dorpscentrum.

Die helaas, net als de even verderop liggende gereformeerde kerk die helemaal uit het lood geslagen lijkt te zijn, de nodige tekenen van verval vertoont. Gelukkig wordt er bij de ingang van de Andreaskerk aangegeven dat de kerk voorlopig gesloten is in verband met de herstelwerkzaamheden die binnenkort zullen starten.

Ik neem even pauze op het bankje bij de kerk en weet nu waarom Spijk in de voorselectie is opgenomen. Want dit stukje Spijk heeft het, net als het dorpscentrum van Niehove. Met om de fraaie kerk een mooie singel met daarin een soort van eendenkooi. Langs het water staan wat beeldjes en wanneer je goed fotografeert dan heb je het Wapen van Spijk en Molen Ceres in één beeld gevangen. En wat staan hier ook een mooie panden zeg. Inclusief kleine sluiproutes annex steegjes om er te komen.

Eigenlijk wil ik hier niet zo snel meer weg. Want ik heb donders goed in gaten dat ik het mooiste stekje van Spijk te pakken heb. En het is hier ook een stuk rustiger dan het driehoekje Uitzendbureau Abiant, Coop en Garage Ter Veer waar een garagemedewerker met man en macht probeert een auto te starten die daar niet aan toe wil geven. Nog meer werk aan de winkel dus voor hem. Ik merk inmiddels dat steeds meer plekjes mij bekend voorkomen. Toch heb ik moeite het voetbalveld te vinden. Wel zie ik op het sportcomplex maar liefst drie tennisbanen liggen. Wat een sportieve weelde!

Maar het is mooi geweest. Ik besluit een andere weg terug te nemen met de auto. Via ’t Zandt en Zeerijp in dit geval. Ook plaatsen die prima in deze rubriek zouden passen. Maar dat zijn wellicht mooie plekken voor volgend jaar. Want morgen sluit ik deze reeks zeer vermoedelijk op gepaste wijze af. En wel in Bedum. De plaats waar ik inmiddels zo veel mensen ken. Eens kijken wat voor moois we daar nog kunnen ontdekken….

Bert Koster

*bron: Bert Koster
bert-koster.nl
Vakantiegevoel Spijk
Een vakantie-Instagrammatje uit Spijk……

Met toestemming van Bert Koster, waarvoor onze dank.