Het afscheid van juf Margreet
Juf Margreet is tot vorig jaar verbonden geweest aan CBS Borgstee. Dit schooljaar is ze gestart op een andere school. Er was nog een afscheidsmoment gepland met de leerlingen, maar die kan door de coronacrisis niet doorgaan. Daarom neemt ze via deze weg afscheid van (oud)leerlingen en ouders.
Spijk 1999-2019; een terugblik
In 1999 waren er weinig vacatures. Als je solliciteerde op een vacature uit de krant (ja mensen, zo ging dat toen) dan was je gemiddeld met 30-40 anderen. Toch kreeg ik in Spijk een fulltime baan, voor vast! In mijn eerste kleuterklas begon ik met 15 kleuters, ik was er alle dagen dus ik was echt de juf. Het was een heel bijzonder jaar dat eerste jaar, het jaar dat je alles zelf mag doen, Sinterklaas, de kerstviering, Pasen en natuurlijk de enorme klus die de schoolkrant heet! Er was geen digibord en zelfs nog geen computer in de klas. De naamkaartjes schreven we met stift, de nieuwsbrief met zwarte pen, de kieskettingen maakten we zelf en Marcel zaagde een keuzebord om alles aan op te hangen. Met mijn groene Opel (diesel natuurlijk) tufte ik elke dag naar Spijk. Was het ver? Ja het was wel ver, maar ik had leuke cassettebandjes voor onderweg, was 1 van de eersten die handsfree kon bellen en ’s ochtends ontbeet ik altijd in de auto, dat ben ik overigens tot de laatste dag blijven doen. Qua administratie hadden we alleen de rapporten waar we vooral verhaaltjes inschreven. Toch maakten we onze uren zeker wel, alleen met andere dingen. We gingen bv elk jaar bij elke kleuter op huisbezoek. We zetten speur- en fototochten uit door het dorp, we boorden uren lang kastanjes en pinda’s door om mee te rijgen Elke dag hadden we figuren van strijkkralen om te strijken en we kopieerden ons suf aan werkbladen uit onze multomappen. We legden in grote groene op elkaar geniete kartonnen ons eigen archief aan en vervingen dit later door grote Ikeadozen. Nu is alles te vinden op internet.
We ondernamen van alles maar als er een projectweek was dan gingen we helemaal los! Wat voorbeelden: we bouwden met de kleuters en een aantal vaders de complete kerk uit het Loug na, met houten balken, kippengaas en papier-maché, alle beelden in Spijk werden ingepakt op de Christo-manier en er werd zelfs eens een complete auto op het schoolplein geschilderd. Een afscheid of een jubileum werd ook groots gevierd. De voetballer Levchenko kwam, we deden spelletjes door het hele dorp, er was rock en roll op het plein en voorstellingen van diverse theatergroepen in het speellokaal.
Als collega’s maakten we veel van elkaar mee, in voor- en tegenspoed zeg je dan en zo was het ook. We stonden samen bij diverse begrafenissen, de een nog verdrietiger dan de ander. We gingen bij elkaar op kraambezoek. We deelden veel met elkaar. Op vrijdagmiddag dronken we rode wijn en aten borrelnoten uit een leeg koffiefilter. We aten appels uit iemand zijn boomgaard en paprika’s uit iemand zijn kas. Tussen de middag zaten we lang te lunchen en bij mooi weer sleepten we stoelen naar buiten en zaten dan op het kleuterplein in de zon. We bespraken onze zorgen om familieleden of om onszelf, We zaten soms in een zware privé situatie en moesten dan altijd maar weer de knop omzetten om weer vrolijk voor de klas te gaan. We steunden elkaar hierbij.
Nadat ik veel wisselingen had meegemaakt qua collega’s en ook qua directeuren dacht ik in 2019 hoe lang ga ik zelf eigenlijk nog door in Spijk? Ga ik nog mee naar de nieuwe school? Heb ik zin in weer een nieuwe fusie en weer een nieuwe naam? Is wat ik had in Spijk er nog wel of is er inmiddels zoveel veranderd dat ik ook ergens anders (lees: dichterbij) zou kunnen gaan werken. Het antwoord was: ja, de afstand begon me steeds zwaarder te vallen en er was inmiddels veel meer ruimte op de arbeidsmarkt. Mijn pubers noemende dit hele proces “Mama’s Midlife”. Uiteindelijk ben ik via Doezum op een school in eigen dorp terecht gekomen en ik vind het nu heerlijk. Maar wat was het wennen in het begin en wat had ik het onderschat. Dat je op het schoolplein staat en je gewoon niemand kent, dat je een bloempot laat vallen en denkt: ok, en nu dan? Waar is de stofzuiger? Waar zijn nieuwe bloempotten, kan ik hier de conciërge voor vragen, en hoe heet hij ook alweer? Help! Ik was echt weer terug bij af! Het is nu goed, ik ben gewend en ik heb gelukkig ook nu weer fijne, interessante en waardevolle contacten met ouders en collega’s.
Het hoofdstuk Spijk is dan wel uit, maar ik blader nog graag terug. Ik kijk nog regelmatig op de website van school en op spijk.net. Heb ook nog veel contacten via Facebook en Instagram. Mijn eerste kleuters hebben inmiddels een rijbewijs en sommige hebben zelfs al een huis gekocht en/of trouwplannen! De 20 jaar in Spijk waren een ontzettend belangrijk stuk uit mijn leven, ik dank iedereen uit de grond van mijn hart voor alle waardevolle contacten, het delen van zoveel uit jullie leven maar vooral voor al het vertrouwen in mij. Ik zal het nooit vergeten!
Margreet Medema, juni 2020
