Overpeinzingen zo vlak voor kerst…

Ik zie hoe de vlammen de blokken hout kietelen en wacht tot het een mooi vuurtje is, eer ik de klepjes van de kachel sluit en de aangename warmte zich zal verspreiden door de kamer.

Ik kijk naar de boom die vol lichtjes en gezelligheid hangt, en eindelijk is het een boom die bijna het plafond raakt en qua verhoudingen precies goed is. In onze gang, die op dit moment meer weg heeft van een bouwput, staat een boom met gekleurde lichtjes, in de keuken een wit boompje met lichtjes en ook buiten heb ik lichtjes opgehangen.

Het lijkt wel alsof er met het kapotgaan van onze wereld er een stukje strijdlust bij me is teruggekomen; vast van plan er een mooi kerstfeest van te maken. Anders dan andere jaren, waarin ik streefde naar perfectie wat betreft het ontbijt, de verplichte wandeling, de outfits, de spelletjes die gespeeld moesten worden en de bezoekjes die moesten worden afgelegd, zoek ik dit jaar vooral rust en gezelligheid. Niets moeten, gewoon lekker samen zijn.

De kerstkaarten worden niet geschreven, we doneren een bedrag aan Serious Request, voor mensen die het geld goed kunnen gebruiken. De mensen om ons heen, weten wel dat we ze fijne dagen vol liefde, geluk en gezondheid wensen, maar niet alleen met de kerst. Het is een wens voor iedereen en voor altijd.

Ik heb besloten nog meer te genieten van alle mooie dingen om me heen, die geen geld, maar alleen aandacht vragen.

Minder mooie dingen blijven bestaan en je volledig afsluiten van de problemen in deze wereld zou ontkenning betekenen. Niets is minder waar. Ik wind me op over de vluchtelingenproblematiek, hoe moeilijk zal het zijn, om je thuisland te moeten verlaten omdat je je er niet veilig voelt. Hoe moeilijk is het echter, als je bejaard bent, hier in Nederland in een verzorgingstehuis woont, en daar uit moet, omdat er geen geld meer is om het gebouw rendabel te houden. Als er dan vervolgens gesproken wordt over opvang van vluchtelingen in datzelfde verzorgingstehuis, of dat nu op waarheid berust of niet, geeft dat onrust, boosheid en verdriet.

Waar zijn we hier in dit land toch mee bezig, vraag ik me dan af, als ik de gesprekken hierover aanhoor, en probeer in goede banen te leiden. De ouderen in ons land, hebben de oorlog nog meegemaakt, de meest verschrikkelijke dingen gezien, en met gevaar voor eigen leven wellicht gedaan, om een ander te helpen. Nu moeten ze zo lang mogelijk thuis blijven wonen, zonder huishoudelijke hulp, en minimale thuiszorg. Waarom kunnen we ook niet voor hen zorgen, zoals we ook horen te zorgen voor de vluchtelingen en hun kinderen die onderdak zoeken.

Zo zullen er nog meer situaties ontstaan waarin de kwetsbaren in onze samenleving, van jong naar oud, hulp nodig zullen hebben. Als iedereen op zijn eigen vierkante meters dat nu eens zou zien, en zijn of haar hulp zou aanbieden, dan wordt de wereld weer een klein beetje mooier.

Ik heb besloten meer te genieten van de mooie dingen om me heen, die geen geld, maar alleen aandacht kosten, het is die zon die door de wolken breekt, de zilte zeelucht bij Nieuwstad op de dijk, de geur van de grote markt in de stad, vrolijke en lieve mensen die het verschil al maken, een spontaan gesprek, de lach van onze kinderen, en het is de geboorte van een kindje….

Ik wens u allen prachtige, liefdevolle, warme, gezonde, nieuwe dagen voor nu en in de toekomst, en hoop dat de zon weer zal gaan schijnen voor iedereen die het moeilijk heeft in deze dagen.