Domotica, zelfregie en hoe het werkelijk zit
De wind jaagt om de woning die we sinds kort ons “thuis” moeten noemen. Het is een klein huisje, alles gelijkvloers. Dat is handiger, zeiden de kinderen, dan wordt het zog. valrisico verkleind. Ik lig nog in m’n seniorenbed, die is wat hoger dan een normaal bed. Dat maakt het makkelijker om eruit te komen met m’n pijnlijke heupen en stijve rug. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het al bijna 8 uur is. Tijd om uit bed te gaan, want straks staat onze hulp op de stoep. Liever blijf ik nog even liggen, maar we hebben afgesproken dat ze om 8:15u. komt, dat past beter in de route die ze moet lopen.
Het vinyl op de gelijke vloer voelt koud aan m’n voeten en ik ga op zoek naar mijn grijpertje, om de pantoffels richting mijn koude voeten te trekken, zodat ik in ieder geval warme voeten heb en niet uitglijd.
Er wordt tegenwoordig gesproken over eigen regie, dat wil zeggen, dat je zelf mag bepalen, hoe je je leven in wilt richten, ook als je ouder wordt of bent.
We hadden graag in ons eigen, mooie, grote huis willen blijven wonen. In dat mooie, grote huis zijn we getrouwd, hebben we kinderen gekregen, groot gebracht en uit zien vliegen. Daar hebben we gelachen, gehuild en meegeleefd met de seizoenen van het land.
Domotica, de integratie van technologie en diensten, ten behoeve van een betere kwaliteit van wonen en leven, zou de oplossing kunnen bieden. Ik heb een mevrouw horen spreken hoe haar moeder zelf de regie in de hand houdt, door een “tablet” aan te schaffen waarmee ze de voordeur in de gaten kan houden, ze met beeld kan bellen met haar dochter (het zog. skypen), contact kan hebben met de verpleegkundige of huisarts, de lichten uit kan doen vanuit haar bed, en de kachel hoger of lager kan zetten.
Ik heb een CVA gehad, heb moeite me te concentreren, het aanleren van nieuwe dingen en het bedienen van apparaten, omdat ik geen kracht en coördinatie meer in mijn vingers heb. Mijn man is dementerend, en heeft begeleiding nodig bij alles wat hij doet. Als we al het geld hadden gehad, om ons vorige huis zo aan te passen, dat we er hadden kunnen blijven wonen, was het maar de vraag, of we ons zouden redden met al die technische snufjes. Contact met een verpleegkundige of arts via zo’n ding zou me alleen maar zenuwachtig maken en voelt onpersoonlijk.
Mijn man houdt vast aan de dingen die hij herkent. Het automatisch aan –en uitgaan van de lichten zouden voor hem een aanleiding zijn, voor onrust, dwalen en boosheid, omdat hij niet begrijpt wat er gebeurt. Skypen met onze dochter zou maken, dat hij haar wil zien. Ze woont echter in Utrecht.
De bel gaat, de hulp staat op de stoep. Ik sta op en schuifel richting de voordeur; toch fijn dat ik die zelf nog kan openen, en haar binnen kan laten. Een vrolijke lieve meid die, door lijfelijk aanwezig te zijn, mij helpt m’n man in de kleren te krijgen. Het was een hele toer, om deze indicatie voor thuiszorg te krijgen, wat hebben we samen wat hulpmiddelen uitgeprobeerd! Er is echter geen hulpmiddel die voor mij zorgt, als mantelzorger. Er is geen dag dat ik even zomaar weg kan gaan. Altijd moet ik iemand vragen even bij mijn man te gaan zitten, hij kan namelijk niet alleen thuis zijn, heeft dan geen houvast, gaat naar me op zoek, zonder jas, en raakt de weg kwijt. Als ik dan een keer weg ben, voel ik altijd de druk snel weer weg te moeten, want ik wil niemand lang belasten.
Naast het belang van het houden van de eigen regie heeft de regering ook bedacht dat mensen met dementie niet meer kunnen worden opgenomen in een woonzorg centrum, er bezuinigd moet worden op de thuiszorg en er meer van de mantelzorger wordt verwacht. Ik maak me zorgen om onze toekomst, hoe moet het als mij iets overkomt?
De wind jaagt om het huisje dat we sinds kort ons “thuis” moeten noemen, ik kijk naar de grijze wolken die zich samenpakken boven de daken van de huizen die ons omsluiten, en even ga ik in gedachten terug naar naar de tijd waarin de toekomst ons toelachte…
(dit verhaal is gebaseerd op de werkelijkheid, maar de personen die worden beschreven zijn fictief)
