Wat een rust en ruimte hier

Afgelopen zaterdag zijn Beitske en ik naar Dordrecht geweest. Haar zuster, dus mijn schoonzuster, werd 65 jaar. Ter gelegenheid daarvan waren wij uitgenodigd voor een uitgebreide lunch en een workshop.

Wij besloten per trein te reizen. Wij hebben inmiddels recht, op grond van ons abonnement, op “ouwelullendagen”. Wij hebben deze vrije keuzedagen opgewaardeerd naar de 1e klas, dus treinreizen is uiterst riant.
’s Ochtends voor zeven uur zijn we al op het station van Appingedam. We zijn in de veronderstelling dat er op dat tijdstip nog geen reizigers zullen zijn. Als we aankomen, zit er al een stel op een bankje op het perron. Al snel komen er meer koppels, allemaal met een uitgeprint formulier in de hand. Kennelijk reizen ze op een aanbieding van het Kruidvat of de HEMA. Allemaal houden ze het papier, dat voorzien is van een barcode, voor de incheckzuil. Er gebeurt uiteraard niets, want het formulier is al een geldig reisdocument. Er ontspint zich hierover een gezellig gesprek, alsof ze deelnemen aan een geplande groepsreis. Ook reisbestemmingen worden enthousiast uitgewisseld. Het ene stel gaat heerlijk een dagje naar Amsterdam, de anderen hebben ook een leuke dag voor de boeg.
Van een afstand bekijken wij geamuseerd het schouwspel.

In Amersfoort stroomt ons treinstel helemaal vol. We bevinden ons in een stiltecoupé. Een vrouw die een boek leest, ergert zich aan een gesprek van twee dames. Met veel misbaar wijst ze de dames terecht. De sfeer in de trein wordt er bepaald niet leuker op.
De drukte op Rotterdam Centraal is enorm. Tot tweemal toe bots ik op gehaaste reizigers en een zware rolkoffer rijdt vol over mijn voet. “Kan je niet uitkijken eikel”, krijg ik naar mijn hoofd geslingerd. “Wat doe ik hier in hemelsnaam?”, vraag ik me af. Aan de stress en de hectiek in het Westen ben ik duidelijk niet meer gewend.

Op de terugweg wordt het na Assen aanzienlijk rustiger in de trein, “wat een verademing”, denk ik. In het boemeltje naar Appingedam zitten twee oudere dames. Op de banken ernaast zit een ouder stel tegenover elkaar. In Sauwerd stapt een jonge vrouw in en gaat bij de man en vrouw zitten. Omstandig begint zij zich op te maken. Er ontstaat een uitgebreid gesprek tussen de dames en het oudere stel. Letterlijk over het hoofd van de jonge vrouw. “Toen wij zo oud waren, mochten we ons echt niet opmaken”. “Als we al uitgingen, moesten we uiterlijk om tien uur thuis zijn, anders waren de rapen gaar”. Aan de geamuseerde glimlach rond haar mond, zie ik, dat de jonge vrouw er eigenlijk wel van geniet.
Zelf vind ik het weer een verademing na alle gehaastheid en oppervlakkigheid in het Westen.