Vader

De deur valt dicht, en ik hoor aan het kuchje en de tred, dat het mijn vader is. De keukendeur gaat open, en hij grijnst naar me, blij weer thuis te zijn. Ik zie aan zijn gezicht, dat hij er met zijn gedachten nog niet helemaal bij is. Het jasje wordt aan de kant gegooid, en de stropdas wordt met een fel gebaar losser getrokken. De speech van prins Claus, die opriep nooit meer een das te dragen, is door mijn vader waarschijnlijk ergens ingelijst opgehangen.

Als financieel adviseur volgde mijn vader de hele dag de nieuws –en beursberichten, lagen de kranten opengeslagen op zijn bureau, en dacht hij dat ik een klant was, als ik hem aan de telefoon kreeg. Thuis moest er altijd eerst een knop om, en die knop ging pas om, als hij, in de luie stoel, met zijn dierbare krant een dutje had gedaan en zich had omgekleed.

Op de plek, waar ik ben opgegroeid, was er altijd wel wat te doen. De tuin vroeg z’n aandacht, de gaten in het pad moesten worden gevuld, en er was vaak wel een kozijn, dat een likje verf nodig had. Ik bevond me veelal ergens bij mijn vader in de buurt. Ik was dan krekels ah vangen, bloemen ah plukken, of ik zat te dromen in de berm van de sloot. Het zweet dat altijd met straaltjes van zijn hoofd liep, werd steevast weggeveegd met een katoenen zakdoek. Het is een beeld dat niet veranderd is, z’n haren zijn alleen dunner, en grijzer geworden en de zakdoek zal zijn vervangen.

Muziek loopt als een rode draad door zijn leven. Eerst bij de muziekvereniging Juliana in Onderdendam, later bij de Bazuin in Uithuizen en het seniorenorkest in Groningen waar hij nu nog steeds speelt. Ik denk dat hij de meeste blaasinstrumenten wel heeft gehad. Ook zong hij lang in het mannenkoor Laus Deo uit Warffum, waar ik de liefde voor Schubert aan overgehouden heb.

Toen mijn vader de kans kreeg om er eerder uit te gaan, heeft hij die, met lichtelijke tegenzin, gegrepen. Mijn moeder kon zijn hulp thuis wel gebruiken, en op de bank kregen de jonge honden de ruimte. Het was geen succes. 24 uur per dag, 7 dagen per week samen zijn, was zelfs voor mijn ouders, 2 handen op 1 buik, het ideale stel, elkaars grote liefde, too much. Mijn vader ging op zoek naar een baan. Een baan, waarin hij lichaamsbeweging kreeg, en buiten kon zijn. Hij werd postbezorger. Hij heeft zo z’n adresjes waar hij een kop koffie drinkt, even een praatje maakt of de hond moet omzeilen.

Afgelopen woensdag is hij, samen met mijn moeder, weer op pad geweest, voor “Eevm Kieken” van TV Noord. Regelmatig zeggen we gekscherend “hè, Aaal”, als ze er weer op zijn geweest, maar eigenlijk ben ik supertrots op mijn pa. Hij is goed belezen, weet veel van de geschiedenis van onze provincie, heeft engelengeduld, een brede belangstelling, en stapt zelfs naar de tweede kamer, om te zeggen, dat het niet goed gaat, als hij ziet dat zijn zoon en dochter zich zorgen maken om de zorg.

Vandaag, op Vaderdag, zit hij met mijn moeder op de camping ergens in Friesland. In de prachtige caravan, die ze nog maar weinig van binnen hebben gezien. Het socializen moet, ondanks de vakantie immers gewoon door kunnen gaan. Terwijl ik hier het Vaderdag ontbijt voorbereid, denk ik aan m’n lieve, verstrooide pa, die me mijn strijdlust, liefde voor muziek en broodnodige relativeringsvermogen heeft bijgebracht en ben ik dankbaar, dat ik zowel mijn moeder als mijn vader nog heb…