De wijkverpleegkundige komt bij u thuis

WMO, AWBZ, WLZ, ZVW, PGB

Allemaal afkortingen van zaken, die op dit moment in zorgland spelen. Vanaf 1 Januari zijn er een aantal dingen bij de gemeente beland, en is de wijkverpleegkundige, volgens de spotjes van de overheid, de dame die thuis alles komt regelen, als het in de soep dreigt te lopen.

Medicijnen worden aangereikt, het lijf gereinigd, het eten geserveerd, en tussendoor wordt men gewezen op de risico’s van roken, drinken, slecht eten, niet of juist teveel drinken en het hebben van onveilige seks.

Niets is wat het lijkt. De zorgmomenten moeten terug geschroefd, er moet meer worden ingezet op zelfmanagement en zelfregie, niks overname van zorg. Mantelzorgers die al onmisbaar waren, denken nu wel twee keer na, voor ze zichzelf wat aan doen, of laten opereren aan een kwaal, want dan is hun geliefde overgeleverd aan de grillen van de regering.

De huishoudelijke hulp, die een onmisbare sociale en signalerende functie heeft, naast het schoonmaakwerk, moet in kortere tijd haar werk doen, bij de één is het schoonmaken zo nog prima te doen, maar bij een ander kan het zo zijn, dat het een verschil maakt tussen een gelukkig leven en een leven vol zorg en eenzaamheid.

Ik ben van mening dat het een tijd lang wel erg goed ging, in de zorg. Als 65 jarige schreef je je in voor het verzorgingstehuis, en kon je op je lauweren rusten. Natje, droogje, pilletje, bowlen, bingo, biljarten en gezelligheid. Een verwijsbrief voor de specialist werd geschreven, en de pilletjes vergoed.

De zorg van nu maakt een verandering door, waar niemand op tijd op kan anticiperen. Ik, en samen met mij, vele collega wijkverpleegkundigen, moet mensen tijdens indicatiegesprekken wijzen op het gebruik van hulpmiddelen, terwijl ze deze veelal helemaal niet vergoed krijgen. Incontinentiemateriaal heeft een taks; pies je eroverheen, dan moet je bij betalen, zo werkt dat gewoon bij onze zorgverzekeraar die een hele dikke vinger in de zorgpap heeft.

De indicaties voor het verzorgingstehuis worden niet meer zomaar afgegeven, je moet al redelijke gezondheidsproblemen hebben, en ervaren, wat vervolgens ook nog eens dubbel en dwars moet worden beargumenteerd, en gedocumenteerd, wil je er nog op deze manier terecht kunnen. Ik moet vragen van familie, wat ze aan tijd vrij kunnen maken voor pa of ma, en ben afhankelijk van de mening van de gemeente als het gaat om begeleiding bij terminale zorg of het smeren van een boterhammetje, als desbetreffende cliënt het zelf echt niet meer kan. Dan moet het wel zo zijn, dat de handen zo vergroeid zijn, dat het vasthouden van een mes, een queeste am sich is, en de buren uitgevraagd zijn, over het kunnen uitvoeren van deze taak.

Het aanvragen of herindiceren van een PGB is een andere, lastige kwestie, die we erbij hebben gekregen. Tijdens een gesprek moeten we , op basis van onze deskundigheid, kunnen inschatten hoeveel zorg er nodig is, bij een cliënt, of in een gezin, die afhankelijk is van het budget wat wordt toegekend. Natuurlijk is het goed, dat er gekeken wordt naar deze zorgvraag, en we kunnen hier en daar misschien nog als vraagbaak voor de soms, overbelaste mantelzorger fungeren. Lief en leed wordt, of je het wilt of niet, tijdens zo’n gesprek op tafel gelegd, teneinde een indicatie te kunnen stellen. Het voelt als een inbreuk op de privacy. Een derde van de PGB aanvragen is al afgewezen, de SVB is traag met uitbetalen en ik krijg een gevoel, dat de mensen, die het echt nodig hebben, in de problemen zullen geraken.

Het einde is mijns inziens nog niet in zicht. Wordt vervolgd…