The Love and Peace Generation

Vanmorgen stond ik om half acht op. Dat is tamelijk laat voor mijn doen, er is echter een plausibele reden voor. Toen ik de trap naar beneden nam, voelde ik het al. Mijn knie zat op slot, mijn enkels doen zeer, de spieren in de nek spelen op en ik ben getroffen door een lichte hoofdpijn. Ook hoor ik een vreemde fluittoon in mijn rechteroor.

Een week of drie geleden kreeg ik de uitnodiging voor het feest in mijn mailbox. Dirk Bos, Klaas ter Veer en Ebel Kremer nodigden mij uit voor hun traditionele verjaardagsfeest in de schuur van Ebel. Aan deze feesten is altijd een thema verbonden. Dit jaar was het een hippiefeest. De bezoekers worden geacht zich in die stijl te kleden.
Geboren in 1952 was dat voor mij een makkie. Ik kom uit de generatie van Woodstock en het Kralingse Bos. Joan Baez, Canned Heat, (met het legendarische On the Road Again) Joe Cocker, Crosby, Stills, Nash and Young, ik ben ermee opgegroeid. Om met Roger Daltrey van The Who te spreken, “My Generation”.

Van een klein kleurrijk tafelkleedje een bandana gemaakt, oranje shirt aan, over het geheel een Chinese kamerjas en een hippie zonnebrilletje op. Daar deed het eerste probleem zich al voor. Het brilletje stamt uit mijn hippietijd en toen was ik nog niet brildragend. Ik legde me erbij neer dat het een avond met beperkt zicht zou worden.

Rond elf uur arriveerde ik op het feest. Dat is normaal gesproken de tijd dat ik naar bed ga. Het kostte mij dan ook moeite mijn geeuwen te onderdrukken. Het feest was geweldig. Hapjes, drankjes en bovenal goeie muziek van twee bands. Het was goed te zien dat veel van mijn peace lovende vrienden er ook waren.
Rond half een moest ik toch even gaan zitten. Het staan, de drukte en het heftige geluid van de bands, begonnen zijn tol te eisen. Rond half twee, het feest was nog niet op de helft, heb ik de scene maar verlaten. Doodmoe kwam ik thuis.
Meewarig bedenk ik me, dat de jaren gaan tellen voor degenen die voortkomen uit de Love and Peace Generation.
Straks, na het douchen, zal ik mijn compressiekousen weer aan doen, gelukkig nog zonder hulp van de Buurtzorg.
Weemoedig groet ik jullie: “Make peace, not war”.