Zaterdagperikelen

“Trek hem breed, zoek de diepte op, aannemen, zakkeh, zoek elkaar op, doorlopen, opschuiven, communiceer, ga naar nummer 14, toe nou, nummer 14!!, buitenspel, goed zo, klasse!, mooie poging, nee! jammer

Zomaar een paar kreten op een willekeurige zaterdag.

Het is inmiddels al weer een paar weken begonnen. ’s Ochtends met duffe koppen verzamelen op het parkeerterrein van sportpark Oldencate, bespreken wie bij wie ingaat, en dan maar in colonne op weg naar de tegenstander. Aldaar gearriveerd is het soms even zoeken naar de kleedkamer voor de gasten, en kunnen de spelers zich omkleden en voorbereiden op de wedstrijd.

De veelal oude, aan onderhoud onderhevige muren zijn doordrenkt met de geur van het overal aanwezige gras, vermengd met zweet en douchegel. Buiten staan de toeschouwers alvast de wedstrijden van die dag door te nemen met een dampende bak vers gezette koffie. Het is een serieuze aangelegenheid, dat voetbal, tenminste, als ik de uitdrukkingen op de gezichten, tijdens dat bespreken, mag geloven. Veel stoere praat, steno voor de voetballerij.

Je als vrouw hierin mengen, is not done, of je moet enig ervaring hebben in de voetballerij, wat vervolgens ook moet blijken uit zinvolle opmerkingen langs de lijn.

Zoniet, dan is het zinloos deel te willen nemen aan een dergelijk gesprek.

Bij iedere club is het weer een andere ervaring. De ene club heeft een kantine die niet onderdoet voor de ruimte van een buitenschoolse opvang, die gezelligheid biedt voor zowel groot, als klein.

De andere club is primair ingericht op de basale behoefte van de bezoeker; tafels en stoelen, een bar en muziekinstallatie. Ook de ontvangst van de leiding van de tegenstander is overal weer anders. Meestal is het een joviale kennismaking, en slaat de ene leider, de ander even goedmoedig op de schouder. Allemaal dragen ze een jas van de club met in grote letters op de rug welke functie ze bekleden binnen deze club; ’t is maar even dat je het weet!

Tijdens de wedstrijd lopen de spelers wat af, en je ziet de start van het nieuwe schooljaar in de vermoeidheid op de gezichten en het tempo waarin gelopen wordt. Ook zijn de teams anders ingedeeld, en moet iedereen even aan elkaar wennen.

De leiders staan, ieder aan een andere kant, met die broodnodige dampende bak koffie, de boel te coachen. De termen waarvan ik nog steeds vind, dat ze ergens in een woordenboek zouden moeten worden geclusterd, worden in gebiedende wijs het veld op geslingerd. De reacties op de coaching variëren van een knikje, tot een “jahaaa, maar…”, waarna de grasmat op wat DNA in de vorm van speeksel wordt getrakteerd.

In de rust loopt iedereen met gebogen hoofd richting kleedkamer waar de thee wordt geserveerd, en een nieuwe strategie besproken. Het liekt nait best…

In de kantine weer koffie voor de toeschouwers en voor het weekend is besproken, rennen de spelers vol goede moed het veld weer op.

Na de ietwat teleurstellende uitslag wordt er gedoucht en neem ik zoonlief mee richting huis.

In de auto wordt de wedstrijd nog wat nabesproken. Vaak is het de schuld van de scheids, de pijnlijk groeiende benen, het vroege opstaan of de kapotte voetbalschoen.

Toch is er zowel bij de spelers als de leiders altijd plezier en inzet wat betreft het voetballen zelf, het trainen en de wedstrijden. Daar gaat het tenslotte om, de sportiviteit. Met elkaar een fysieke inspanning leveren.

Thuis belanden een drietal tassen onuitgepakt in de gang, en draait de wasmachine uiteindelijk weer overuren, om al die, met gras, modder en zweet doordrenkte kleding weer schoon te hebben voor de volgende inspanning.