Europa

Vorige week zijn de stempassen voor de Europese verkiezingen op onze deurmat gevallen. De kans is groot dat veel van de stempassen ongebruikt bij het oud papier belanden. De belangstelling voor het reilen en zeilen van de Europese Unie is helaas minimaal. Ik was van plan daaraan een column te wijden. De hele week pieker ik er al over hoe ik een en ander in een leesbaar vat moet gieten. Vanmorgen las ik een ingezonden brief van Piet Notebomer uit Haren, die in het Dagblad van het Noorden van vandaag is geplaatst. De brief verwoordt exact mijn mening:

“In de aanloop naar de verkiezingen voor het Europese Parlement valt het mij op dat de reden om Europa te verenigen, noch bij de debatten, noch in de media een belangrijk issue is. Het ‘project Europa’, waar buiten onze grenzen met bewondering naar wordt gekeken, is gestart om te voorkomen dat Duitsland, Engeland en Frankrijk elkaar ooit nog eens zouden treffen op het slagveld. Nu is Europa echter verengd tot economische en nationalistische items. Vrede, veiligheid en welvaart worden door de huidige generatie als vanzelfsprekend ervaren. Maar dat is het niet. Vraag dat maar eens aan de Oekraïner. We leven in Europa in democratische rechtstaten waarin ieder tot aan het Europese Hof kan procederen voor zijn recht. Spanje en Portugal zijn door Europa bijvoorbeeld stevige democratieën geworden. Het uiteraard nog niet volmaakte Europa zouden we daarom meer mogen koesteren. Ik heb de kosten voor de bizarre pendel van het Parlement tussen Brussel en Straatsburg graag over voor de vrede en welvaart waarin we nu verkeren.”