Het was een mooie dag!

Weken wordt er al om gevraagd, gezeurd, gesmeekt bijna gebeden en eindelijk is het zover;
het ontbijt wordt snel naar binnen gewerkt en als mama klaar is met haar getut, kunnen we gaan!

Onderweg is veel te zien; boerderijen waar wat aan geknutseld wordt, het gras dat toch ietwat groener lijkt te worden, reeën in de verte, kerktorens en molens.
Opeens is het niet meer interessant en rijst de vraag hoe lang het nog rijden is, want het duurt nu toch wel erg lang.
“Kijk, daar ver weg, zie ik het al” En de neus wordt bijna door het raam gedrukt om te kunnen zien wat er wordt bedoeld.

Het verkeer begint te groeien net als het enthousiasme naast me.
Voor het stoplicht kan ik niet anders dan stiekem even glimlachen om de chagrijnige gezichten in de auto’s links en rechts van me; waarom kan er nooit es iemand volledig in zijn of haar eentje in een deuk liggen? Blijkbaar zijn er altijd allerlei zorgen die gemaakt worden in de auto…

Op de parkeerplaats is het een eeuwig gezoek om een plekje, waar blijven al die mensen toch, je ziet ze nooit ergens allemaal terug!
Ik schrik me een hoedje van de prijs die ik moet betalen voor een retourtje.
De niet al te snuggere buschauffeur wil me geen wisselgeld geven omdat hij dan door zijn vijfjes heen is, stopt vervolgens ook mijn geld weer in zijn beurs en waagt het nog verontwaardigd te kijken, als ik blijf wachten op mijn geld.

In de bus vervolgen we het grote avontuur! De auto was nog veilig van ons zelf, maar nu zijn we afhankelijk van de stuurkunsten van de niet al te veel credits meer hebbende chauffeur.
Midden in bij de harmonica is natuurlijk de vetste plek om te staan en mee te draaien met alle bochten. Ook hier weer veel mensen die doelloos voor zich uit of naar het schermpje van hun mobiel staren. Een enkeling kijkt vertederd naar mijn stuiterbal die een dagje uit is.

Als we uitstappen, kietelt de geur van poffertjes, patat en gebakken vis onze neusvleugels. Mijn mannetje rent voor me uit het grote plein vol kramen op, “mam, kijk es, allemaal kleuren” doelend op een kraam vol prachtige stoffen.
Ik laat me leiden door zijn enthousiasme en bekijk de wereld door zijn bril, heerlijk, geen zorgen, alleen maar genieten van alles wat er binnenkomt!
We struinen door die hele grote winkel met geweldige roltrappen, kijken onze ogen uit wat voor gekke dingen er allemaal te koop zijn en lachen om enorme BH’s op de vrouwenafdeling.

We omzeilen de geijkte winkelstraten en natuurlijk belandden we uiteindelijk in die schreeuwerige speelgoedwinkel, waar alle schatten van de wereld verzameld zijn.
Als er een schat bemachtigd is (wel jammer dan weer dat het iets nuttigs moest zijn deze keer), besluiten we ons avontuur af te sluiten door een ijssalon op te zoeken om onze test weer uit te gaan voeren; wie heeft het lekkerste schepijs??
Helaas, de salon was nog gesloten en nader onderzoek wees uit, dat de rest ook de zon nog niet had gevoeld, deze week…

Na een welverdiend saucijzenbroodje bij de Hema de bushalte onder d’ Olle Grieze opgezocht en ook tijdens de terugreis nog steeds blij om in het midden mee te kunnen draaien in de bochten.

Als we dan in Zuidwolde nog even het graf van mijn lieve oma bezoeken, die anders jarig zou zijn geweest, komt er een rust over ons allebei en lopen we arm in arm te mijmeren over alle mensen die daar liggen, en wat ze allemaal zouden hebben meegemaakt. De krokussen die ik daar ooit eens heb geplant bloeien en de zon breekt door de wolken.
Het was een mooie dag!