Bericht uit Noorw…. eeeh Delfzijl

Terug naar mijn geboorteland

Remigreren, ofwel terug emigreren naar je geboorteland, leek in mijn ogen een kleine sprong naar het vertrouwde thuisfront maar blijkt nu toch iets meer voeten in den Groningse aarde te hebben dan ik dacht. Vandaar ook dat deze columnist even een tijdje niks van zich heeft laten horen want ik zat tot over mijn oren in het papierwerk en de afspraken. Velen van jullie wisten al dat ik in Nederland op vakantie was maar ondertussen was er meer aan de hand. Na acht jaar feesten aan de Spaanse Costa’s en twee jaar genieten van de rust en ruimte in de Noorse natuur, zaten mijn avonturenjaren erop en wilde ik terug naar Nederland om weer in de buurt van mijn ouders en vrienden te kunnen zijn. Nooit gedacht dat ik na al die jaren nog heimwee zou kunnen krijgen maar niets blijkt onmogelijk. Om naar Nederland terug te kunnen keren wilde ik eerst zeker weten dat ik hier weer aan het werk zou kunnen. Het toeval wil dat de man waar ik in Noorwegen twee jaar mee samenwerkte in het bezit was van een horecapand aan de Schoolstraat in Delfzijl, dat al meer dan een jaar dicht was. Terwijl hij me twee maanden geleden in Noorwegen naar het vliegveld bracht, gooide ik een balletje op over zijn café en voor ik op het vliegveld aan kwam waren de eerste mondelinge afspraken al gemaakt. Nu maken we even een sprong terug in de tijd.

In 1986 verhuisde ik op mijn achttiende van het dorp Spijk weer terug naar mijn geboorteplaats, het toen nog bruisende Delfzijl. Via de Lokale Omroep Vereniging Eems kwam ik in de horeca van Delfzijl terecht en een collega bood mij de mogelijkheid aan om als diskjockey in bar dancing The Corner te komen proefdraaien. Met trillende handjes van de zenuwen, die het bijna onmogelijk maakten om de naald van de draaitafel fatsoenlijk op de plaat te krijgen, draaide ik mijn eerste plaatjes voor het grote publiek en na een paar borrels durfde ik zelfs een paar dingen door de microfoon te roepen. Na mijn draaisessie moest ik mij melden bij kroegeigenaar Pento, die zoals altijd op zijn troon achter de gokkast zat. Zonder zijn ogen van de gokkast af te halen zei hij: ‘Je kunt woensdag beginnen en je verdient een bankje (honderd gulden) per avond. En zo begon mijn carrière in de horeca en ging er tevens een hele nieuwe wereld voor mij open. Ik was tot mijn achttiende nooit een echte stapper geweest en met de beroemde maar ook beruchte Pento als kroegbaas was het wel een hele grote sprong in het diepe voor een broekie van het platteland. Gelukkig kreeg ik al snel hulp van Joke, die slechts één jaartje ouder dan mij was maar al vanaf haar veertiende achter de bar mee hielp. Ze leerde me de fijne kneepjes van het wilde nachtleven en mede door haar enorme voorliefde voor muziek hadden we al snel een leuke band, die later uitgroeide tot een hechte vriendschap.
In de daaropvolgende jaren werkten we regelmatig samen in diverse horecagelegenheden, was Joke getuige van veel van mijn wilde avonturen en bracht ze me zelfs naar Schiphol op de dag dat ik naar Spanje emigreerde.

Het was deze zelfde Joke die ik twee maanden geleden op het vliegveld van Noorwegen belde om te vragen of ze met me in dit avontuur wilde stappen. Ik kreeg amper de kans om mijn zin af te maken en werd bijna doof van het enthousiasme aan de andere kant van de lijn. Met een grijns van oor tot oor stapte ik aan boord van het vliegtuig om als remigrant naar Nederland terug te keren en daar samen met Joke een eigen café te beginnen. Doordat er eerst nog wat zaken afgehandeld moesten worden, konden we ons nieuwe avontuur in het begin nog niet bekend maken en dat viel voor twee overenthousiaste en losgeslagen overjarige pubers niet mee. Begin deze maand kregen we dan eindelijk de sleutel en konden we het grote nieuws aan de rest van de wereld mededelen, waar via Facebook meer dan 3200 mensen getuige van waren. Inmiddels zijn we druk aan het verbouwen geslagen en worstelen we ons door allerlei instanties en papierwerk om onze droom uit te kunnen laten komen. Vooral het aanvragen van de nodige documenten en vergunningen neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Als alles goed gaat hopen we binnen twee maanden de deuren van Countdown Café te kunnen openen en onze gasten ieder weekend te kunnen vermaken met veel muziek uit de jaren 70 en 80, de muziek waar we zelf groot mee zijn geworden.

Een nieuw groot avontuur, dat net als al mijn andere avonturen met een impulsief idee begon maar nu weer lekker dicht bij vrienden en familie, waar ik na jaren weer gezellig de feestdagen mee door kan brengen. Ik wens iedereen een hele fijne kerst en een heel goed en vooral gezond 2014.

Tot volgend jaar.