Fasten your seatbelts

Het is voor mij vakantie en dus vloog ik afgelopen week van Noorwegen naar Nederland om gezellig bij mijn ouders in Spijk te logeren en daarna wat vrienden op te zoeken. Een traditie die ik sinds mijn emigratie naar Spanje toch zeker één tot twee keer per jaar in ere hou, waardoor ik inmiddels al heel wat keren gevlogen heb. Tegenwoordig vinden de meeste mensen vliegen al niks bijzonders meer maar voor wie toch een beetje spanning en sensatie wil kan ik een vlucht bij een low-budget maatschappij zoals Ryanair ten zeerste aanbevelen.

Tot en met het inchecken, wat je tegenwoorig allemaal thuis vanuit je luie stoel met de computer kunt doen, gaat alles heel soepel. Ook het inleveren van je koffer op de airport is, vooral bij de wat kleinere luchthavens, meestal een makkie maar zodra je het toestel binnen komt begint het echte avontuur. Bij binnenkomst begeef je jezelf in een massagevecht om de beste plek, waarbij duwen, trekken en voordringen al jaren door het cabinepersoneel door de vingers wordt gezien. Sinds een paar jaar staan er bij Ryanair geen stoelnummers meer op de tickets dus moge de sterkste winnen. Terwijl de stewardessen in de wanorde nog wat passagiers helpen met het opbergen van hun handbagage tettert uit de speakers een stem met wat onverstaanbare informatie. Als iedereen eindelijk zit, komen de luchtjuffen nog een keer langs om te kijken of je goed in je gordels hangt en niet stiekem zit te bellen. Ondertussen heet één van de stewardessen je via de intercom ‘van harte welkom’ en geeft nog wat onverstaanbare informatie over de vlucht. Dan komt het toestel in beweging en begint het eerste kind te krijsen. Na zoveel jaren vliegen heb ik tegenwoordig sterk de indruk dat zo’n huilend kind bij het cabinepersoneel hoort want elke vlucht heeft er wel eentje. Diverse hoofden komen boven hun stoelleuning uit, draaien richting de storende geluidsbron en geven een zeer afkeurende blik naar de ouders van de kleine herrieschopper. Op weg naar de startbaan doen de stewardessen hun verplichte toneelstukje om ons te laten zien wat we moeten doen als het toestel tijdens de vlucht uit de lucht pleurt en wat onze opties zijn als we na de crash nog niet over een gebied van 2 kilometer verspreid liggen…. altijd een veilige gedachte. Dan een laatste check of iedereen zijn electronische apparatuur uit heeft en dan is het wachten op het grote bevel van de captain: ‘Cabin crew please be seated for take-off!’ Onder luid gebulder van de motoren dendert het toestel als een oude huifkar over de startbaan. Een paar passagiers kijkt angstig om zich heen en sommigen grijpen zich zelfs stevig vast aan hun stoelleuning. In de rij stoelen naast mij zit een jonge knul met een veel te grote zwarte bril zenuwachtig om zich heen te kijken. Zijn angstige blik en het zweet op zijn voorhoofd verraden zijn vliegangst. Tegen de tijd dat elk onderdeel in het vliegtuig lawaai begint te maken en iedereen door de plotselinge snelheid achter in zijn stoel gedrukt wordt, maakt mijn maag een huppeltje en zijn we van de grond. Terwijl het toestel in een strakke 45 graden het luchtruim kiest klinkt her en der een zucht van verlichting. De jongen naast mij heeft een middelgrote fles wisky uit zijn jas getoverd en deze open gedraaid. Hij kijkt een paar keer om zich heen, zakt onderuit in zijn stoel en neemt een flinke slok. Inmiddels zijn twee stewardessen opgestaan en begonnen met het uitdelen van folders, waarin de passagier op zijn gemak kan snuffelen tussen de veel te dure snacks en drankjes, die tijdens deze vlucht van wel één uur en tien minuten verkocht worden. De knul met bril naast mij neemt nog een flinke slok van zijn kalmerende drankje, waarna hij de fles terug in zijn jas doet en weer rechtop gaat zitten. Na een kwartier klinkt het bekende ‘poeng’ geluidje door de speakers en gaat het lampje van de veiligheidsgordels uit en dan begint de chaos. Zonder de verplichting van de veiligheidsgordel is iedereen aan boord vrij om te gaan en ondanks dat we nog maar een kwartier in de lucht hangen, moet het halve toestel alweer naar het toilet of bij de bagageruimtes boven de zitplaatsen. Op zich geen probleem, ware het niet dat de twee stewardessen inmiddels zijn begonnen met de verkoop van de ‘veel te dure’ drankjes en hapjes en daardoor het smalle gangpad op twee plaatsten met een voedseltrollie blokkeren. In de chaos grijpt mijn buurman nog een keer naar de fles en neemt een enorme slok. Tijdens het drinken kijkt hij opzij en merkt dat ik naar hem zit te kijken. Snel stopt hij de fles weg en kijkt me met een smekende blik aan terwijl hij zijn wijsvinger tegen zijn lippen drukt. Ik knik met mijn hoofd en geef hem een knipoog, waarop de jongen zijn duim omhoog steekt. Na de kleffe broodjes en de laffe koffie volgt de verkoop van parfum, krasloten, rookvrije sigaretten en nutteloze Ryanair goodies. Tegen de tijd dat deze ‘Telsel party op grote hoogte’ ten einde loopt, laat de captain weten dat de daling inmiddels is ingezet en iedereen verzocht wordt om weer terug in de gordels te kruipen. Met knappende oren in een cabine vol zweetlucht zakken we richting onze eindbestemming. Opnieuw zenuwachtige blikken door de ramen en krijsende kinderen, terwijl het toestel wild schuddend op de landingsbaan af dendert. De jongen naast mij stopt voor de laatste keer de wiskeyfles terug in zijn jas. Aan de prettige blik in zijn ogen te zien, is hij nu wel over zijn vliegangst heen. Tot het laatste moment weet de piloot de spanning er in te houden en als het toestel vlak voor touchdown nog wilder begint te schudden kunnen sommige volwassen zich ook niet meer in houden en angstige oergeluiden klinken door het toestel. Met een zware dreun klapt de Boeing 747-800 met de achterwielen op de landingsbaan en een aantal passagiers rukt van angst bijna de leuning van hun stoel. Als ook het voorwiel de grond raakt gooit de piloot het toestel met een oorverdovend lawaai in de ankers. Dan klinkt het bevrijdende trompetje van Ryanair en iedereen die dacht dat dit z’n laatste vlucht was begint zenuwachtig te klappen. Nog voor het toestel bij de gate is staat het grootste deel van de passagiers alweer te bellen, z’n handbagage bij elkaar te graaien en te duwen om maar zo snel mogelijk bij de uitgang te kunnen komen. Als mijn buurman uit zijn stoel opstaat, laat hij de lege wiskyfles nonchalant onder de zitting verdwijnen. Die is voor de schoonmaakploeg. In een walm van angstzweet en andere zeer onaangename lichaamsgeuren verlaat iedereen het toestel, dat binnen 20 minuten weer schoon, fris en afgetankt aan haar volgende vlucht begint.

Als dat geen avontuur is…. en als je op tijd boekt kost het nog minder dan een treinkaartje van Delfzijl naar Groningen.