Hoe Kom Je Nou In Noorwegen Terecht? (Deel 3)

In de eerste twee delen van mijn verhaal kon je lezen hoe ik in 2001 en 2002 op vakantie ging naar de Spaanse badplaats Salou, waar ik een baan als fotograaf, redacteur en videoproducent aangeboden kreeg. In het voorjaar van 2003 pakte ik mijn spullen en verruilde het Groninger platteland voor het wilde nachtleven van Salou, waar ik in het begin van het seizoen als figurantencoördinator bij de BNN serie Costa! aan het werk kwam. Na deze bijzondere ervaring begon het hoogseizoen waarin we wekelijkse ons glossy magazine uitbrachten, zelf een videoproductie over Salou maakten en drie dagen in de week met Mental Theo in zowel Salou als Benidorm op stap gingen om opnames te maken voor zijn televisieprogramma op TMF.

Tijdens onze drukke werkzaamheden in het hoogseizoen in Salou schoot het maken van een fatsoenlijke maaltijd er nog al eens bij in en waar veel gedronken wordt moet zeker goed gegeten worden. Slim als hij was maakte onze hoofdredacteur Frank wekelijks twee culinaire pagina’s in ons blad, waarin we de lekkerste gerechten van diverse restaurants in Salou beschreven. Deze gerechten moesten natuurlijk persoonlijk door ons geproefd en op de foto worden gezet en zo waren we toch zeker vijf dagen per week voorzien van een gesponsorde maaltijd. Helaas leverde dit wel eens een langdurig spreekuur met de toiletpot op, omdat niet alle keukens in Salou even schoon zijn, maar je mag een gegeven paard niet in de mond kijken. Met ons natje en ons droogje volledig verzorgd door onze trouwe adverteerders denderden we in een moordend tempo door het hoogseizoen, waarbij de dagelijkse alcohol, het chronisch slaapgebrek en de zinderende hitte uiteindelijk hun tol begonnen te eisen. De siësta’s in de namiddag werden steeds langer, onze gezichten steeds bleker en zelfs de biertjes smaakten niet meer zo goed als aan het begin van het seizoen.

Tijdens de laatste TMF poolparty liet Mental Theo me weten dat zijn vaste cameraman Jeffrey een nieuwe functie als producent bij TMF had gekregen en hij dringend een vervanger zocht, die zowel kon filmen als monteren. Ik kon deze baan krijgen maar moest dan wel gelijk mijn koffer pakken en de volgende dag met Theo naar Nederland vliegen. Nog geen vierentwintig uur later stond ik in Theo zijn huis in het Belgische Neerpelt waar ik voorlopig, tot ik zelf woonruimte had gevonden, kon logeren. Het zoeken van een woning bleek al snel niet meer nodig want nog geen drie weken later brak er paniek uit binnen het bedrijf Mental Television. De vuile was zal ik verder maar binnenshuis houden maar het kwam er op neer dat Theo door zijn eigen financieel adviseur dusdanig kaalgeplukt was dat er dramatisch op het personeel bezuinigd moest worden en een stagiair mijn plek innam.

Terwijl ik vanuit de trein het Groninger landschap weer voorbij zag komen inventariseerde ik mijn opties. Ik kon terug naar Salou gaan maar daar zou het seizoen over een paar weken ook ten einde zijn. Een andere optie was om mijn microfoon en cd’s weer uit het stof halen en voorlopig mijn oude beroep als diskjockey maar weer een tijdje op te pakken. Het leek de langste winter ooit en tegen de tijd dat ik op het punt stond bij de Riagg en de AA aan te kloppen kreeg ik een verlossend telefoontje van Frank uit Salou en vloog onmiddellijk terug naar Spanje zonder te weten welk drama ons daar boven het hoofd hing.

Frank zag er slecht uit en had zeker niet de conditie van het jaar daarvoor. Zijn gezondheid ging snel achteruit en toen hij zelfs zijn biertjes liet staan begon ik me echt zorgen te maken. Twee dagen voor de eerste TMF poolparty klapte hij kotsend achter zijn bureau in elkaar en werd met loeiende sirenes naar het ziekenhuis afgevoerd.

Hoewel bijna iedereen er stellig van overtuigd was dat Frank zijn lever na jaren van zuipen nu eindelijk ontploft was, bleek de werkelijke oorzaak zo bizar dat het de artsen bijna drie weken kostte om dit uit te dokteren. Terwijl ze Frank al die tijd kunstmatig in slaap hielden ontdekten ze in een laboratorium een parasiet in zijn bloed, die hij een paar jaar eerder tijdens een trip naar Azië had opgelopen. Door een zware griep was de parasiet actief geworden en had in de afgelopen weken Frank zijn immuunsysteem zover aangetast dat hij er bijna aan bezweek. Een enorme stootkuur aan antibiotica kreeg uiteindelijk grip op de parasiet en zo kon onze Bud Spencer na bijna vier weken uit zijn schoonheidsslaap worden gehaald. Zowel vriend als vijand was verbaasd dat Frank binnen een week alweer in de horeca verscheen en zelfs op zijn eerste avond zonder blikken of blozen een biertje dronk.

Nu is algemeen bekend dat narcosevloeistof zich in lichaamsvet opslaat en het weken kan duren voor het helemaal uit het lichaam verdwenen is. Voor onze zeer corpulente Frank, die bijna vier weken kunstmatig in slaap was gehouden, betekende dit een redelijk wazig hoogseizoen, waar hij langzaam paranoïde en ook agressief van werd. In de stellige overtuiging dat mensen zijn bedrijf probeerden te ruïneren begon Frank om zich heen te slaan en niet op een nette manier. Zijn zakelijke deals kregen een vies luchtje en steeds meer mensen werden het slachtoffer van bedrog en afpersing. Uiteindelijk verloor hij hierdoor zoveel zakenrelaties en adverteerders dat zijn imperium in hoog tempo afbrokkelde.

Toen hij het jaar daarop de drukkerij en de huur voor zijn riante villa niet meer kon betalen was het einde snel in zicht. In oktober 2005 werden we de villa uitgezet en betaalde hij me voor een hele zomer werken slechts een paar honderd euro. Een oneervolle gouden handdruk voor drie jaar trouwe dienst. Bud Spencer trok weer in bij zijn ex in een klein appartementje in oud Salou, waar hij de champagne en topless dames moest verruilen voor twaalf katten en een labrador. Ik vloog opnieuw terug naar Nederland, waar ik een paar maanden opgevangen werd door mijn beste vriend Smiley.

Hoewel ik in Salou absoluut geen toekomst had, bleef dit zonnige vakantieoord mij als een magneet naar zich toe trekken. Het voorjaar daarop reed ik samen met mijn goede vriend Joost opnieuw naar Salou om daar volledig op de gok woonruimte en een baan in de horeca te zoeken, wat ons na een paar weken lukte. In de jaren daarop werkte ik in diverse horecazaken maar de lange nachten en een gemiddeld maandinkomen van amper 800 euro begonnen me langzaam op te breken. Toen ik in september 2011 weer naar Nederland kwam was ik volledig opgebrand en had opnieuw te weinig verdiend om de winter door te komen.

‘Weet je dat het tien jaar geleden is?’ zei Smiley, terwijl we aan zijn keukentafel van een bakje koffie zaten te genieten.
‘Wat is tien jaar geleden?’ vroeg ik.
‘Dat we voor de eerste keer met de bus naar Salou op vakantie gingen.’
‘Tja, waar blijft de tijd.’
‘Eigenlijk zouden we weer een trip moeten maken. Wat zou je nog graag willen zien?’
‘Nou, ik weet wel iets maar dat wordt wel een hele koude trip.’
‘Ja ja! En waar gaan we dan naar toe?’
‘Het noorden van Scandinavië!’
‘En wat is daar te zien?’
‘Het noorderlicht!’
Smiley zijn ogen begonnen te glinsteren en tijdens de tweede bak koffie was de beslissing al genomen: we gingen naar de Noordkaap!

Volgende week: De barre reis in onze tot minicamper omgebouwde bestelbus van bijna 6400 kilometer door het winterse landschap van Scandinavië, op zoek naar het noorderlicht.

Tot volgende week.