Hoe Kom Je Nou In Noorwegen Terecht? (Deel 2)

Afgelopen week publiceerde de redactie van Spijk.net deel 1 van mijn verhaal, dat ik afsloot met de zin: Over twee weken gaan we verder. Wederom kreeg ik veel positieve reacties maar ook diverse keren de vraag of het tweede deel niet eerder gepubliceerd kon worden. Met zoveel positieve reacties kon ik dat natuurlijk moeilijk weigeren. Maar voor we met deel twee kunnen beginnen zal ik eerst het woord “propper” kort uitleggen, aangezien dit beroep voor sommige lezers onbekend is. Proppers zijn de menselijke kakkerlakken van de Spaanse vakantieplaatsen, die zich in de avond- en nachturen op strategische plekken in de stad ophouden om de uitgaande jeugd lastig te vallen met lulpraatjes, flyers en aanbiedingen, om ze zo naar hun bar of discotheek te lokken. Aangezien de concurrentie moordend is zetten veel discotheken tien à twintig proppers per avond in waardoor je bijna geen meter door de stad kunt lopen zonder er eentje tegen het mooie lijf te lopen. Hoewel proppen in Salou verboden is, wegen de risico’s van een boete of een arrestatie niet op tegen de vrijheid die dit beroep met zich mee brengt en natuurlijk de kans op elke nacht seks met een andere toerist. Ondanks dat de meeste toeristen proppers als hoogst irritant ervaren, zijn zij de belangrijkste schakel in het uitgaansleven van de Spaanse badplaatsen. Bovendien is professioneel proppen een absolute kunst, waarvoor je niet alleen een mooi en verzorgd uiterlijk moet hebben maar ook flink moet kunnen babbelen, veel afwijzingen moet kunnen incasseren en een enorm doorzettingsvermogen moet hebben. Ik heb in mijn jaren in Salou veel proppers leren kennen en ik heb nog steeds erg veel respect voor deze dappere jongens en meiden, die toch wel het meest irritante beroep van de Spaanse costa’s uitvoeren.

Deel 2

In het eerste deel kon je lezen hoe ik samen met mijn vrienden Smiley en Karl-Heinz in 2002 voor de tweede keer naar Salou op vakantie ging, waar we producent en manager Frank tegen kwamen, die ons uitnodigde voor één van zijn beroemde poolparty’s met cocktails, champagne, een barbecue buffet en topless dames in het zwembad.
Daar stonden we dan, drie boerenpummels uit Delfzijl, in een wereld waar we tot nu toe alleen maar over gelezen hadden in de roddelbladen bij de kapper. Een tuin vol mooie jongens en meiden, die allemaal Nederland voor een paar maanden achter zich hadden gelaten om in dit zonovergoten paradijs als model, clubdanser, barkeeper, diskjockey of propper te kunnen werken. We deden ons tegoed aan het lekkere eten en drinken en raakten opnieuw met Frank in gesprek, die ons vroeg wat we zoal in Nederland deden. Toen ik hem vertelde dat ik naast het mijn vak als diskjockey ook videoproducties maakte en af en toe als redacteur en fotograaf inviel bij de krant de Eemslander kreeg hij kleine pretoogjes en regelde snel nog een paar drankjes voor ons. Tegen het einde van de middag vertrokken de meeste aanwezige gasten om zich voor te bereiden op een nieuwe nacht werken en dus stelde Frank voor om nog een drankje te doen. In het daarop volgende gesprek vroeg hij mij of ik er iets voor voelde om zijn bedrijf het volgend jaar te komen versterken als cameraman en redacteur. Gelukkig hoefde ik deze vraag niet meteen te beantwoorden en om de middag waardig af te sluiten vroeg Frank of wij dronken genoeg waren om aan een fotoreportage betreffende lichaamsverzorging met etenswaren mee te willen werken. Nog geen tien minuten later stonden Smiley en ik in onze zwembroek in de tuin van de Eurotourist en besmeurden we elkaar voor het oog van Frank’s camera met bier, rauwe eieren, yoghurt en tomatensap. De reportage werd afgesloten met twee halve en zeer rijpe watermeloenen, die we als sinaasappels op elkaars hoofd uitpersten. Het werd een enorme stinkende en vieze bende maar leverde ondanks de enorme lachbuien van Frank toch prachtige foto’s op, die jammer genoeg nooit in zijn blad verschenen. Tja, in nuchtere toestand leken de foto’s toch iets anders. Tijdens onze terugreis naar Nederland bleef de grote vraag van Frank door mijn hoofd spoken en ik kreeg steeds meer zin om mijn leven eens echt volledig op zijn kop te zetten. Ik was voor mijn eerste vakantie in Spanje nog nooit verder dan het drielandenpunt geweest en ik had nu de kans om het rustige Groninger platteland te verruilen voor het wilde Spaanse nachtleven. Tegen de tijd dat Frank en Nikki ons in december in Nederland kwamen bezoeken, had ik mijn beslissing al genomen. Met slecht één koffer vol kleding vertrok ik in april het jaar daarop richting Salou om aan een heel nieuw leven te beginnen. Bij aankomst viel ik gelijk met mijn neus in de boter want Frank bleek voor mij een job bij de opnames van het vierde seizoen van de serie Costa! te hebben geregeld. De opnames van deze populaire BNN serie zouden begin mei in Salou van start gaan en ongeveer zes weken in beslag nemen. Mijn job was het zoeken en op de filmset begeleiden van figuranten, ook wel achtergrondfiguren genoemd. Tja, in de filmwereld is niets wat het lijkt en zelfs toevallige voorbijgangers op straat zijn betaalde acteurs zonder ervaring en zonder tekst. Wie bij Costa! wel “toevallig” in beeld probeerde te komen werd door zogenaamde “crowd controllers” keurig buiten het beeld van de camera gehouden, wat soms zeer komische taferelen op leverde. Vooral de kleine maar pittige Spaanse omaatjes hadden weinig begrip voor deze buitenlandse bodyguards, die ze notabene in hun eigen land vertelden waar ze wel en niet mochten lopen. Bij het sein ‘Free Willy’ door de regisseur, werd de camera stopgezet en een crowd controller de zee ingestuurd om meestal een roodverbrandde en beeldvullende Engelse toerist uit het water te halen. Er ging dat voorjaar een wereld voor mij open en ondanks de lange dagen in de brandende zon, de enorme wachttijden tussen de opnames en het strenge regime van regisseur en perfectionist Johan Nijenhuis ben ik door het werken op de set van Costa! een hele ervaring rijker. Na de opnames van Costa! begon het echte werk voor de Eurotourist en trok ik met Frank en Nikki elke nacht de stad in om reportages en foto’s te maken van het bruisende uitgaansleven van Salou, waarvan we wekelijks verslag deden in het glossy magazine. Dit alles gebeurde elke nacht onder het genot van veel biertjes en borreltjes dus naast cameraman en redacteur was ik nu ook nog fulltime alcoholist, volledig gesponsord door onze trouwe adverteerders. Met de komst van Smiley’s broer Jeffry, die mij als cameraman mee hielp met een DVD productie over Salou en de wekelijkse bezoeken van Mental Theo en zijn TMF cameraman Jeffrey Meijer was de chaos compleet en werd 2003 de wildste zomer ooit. Op zondag haalden we Theo en Jeffrey ’s morgens van het vliegveld, hielden we ’s middags de TMF poolparty in de tuin van villa Eurotoerist en trokken we ’s avonds tot diep in de nacht met het TMF circus van ome Theo door Salou voor de leukste opnames van Mental Theo On The Road. Op maandag filmden we met Mental Theo buitenactiviteiten zoals de Jeep Safari, de Catamaran, het pretpark Port Aventura, Triken, Hiken en alles wat je verder overdag zoal in en om Salou kunt doen als je niet op het strand ligt bij te komen van een kater. Op maandagavond opnieuw een TMF filmronde door het nachtleven van Salou en dinsdagochtend op tijd in de auto om samen met Theo 400 kilometer zuidelijker in Benidorm diezelfde avond opnames te maken van het nachtleven aldaar. Op woensdagochtend dumpten we Theo en zijn cameraman in Alicante op het vliegtuig en hadden wij, na een lange en vermoeiende terugreis naar Salou, nog precies één avond om de laatste hand te leggen aan ons weekblad, die de volgende ochtend naar de drukkerij werd gebracht. Op donderdag volgde dan een redactievergadering voor het volgende magazine en gingen we ’s avonds de stad in voor nieuwe reportages en foto’s. De vrijdag was een echte redactiedag met veel schrijf en lay-outwerk en als in de namiddag het vers gedrukte magazine van de drukkerij verscheen konden we tot diep in de nacht de stad door om deze persoonlijk bij al onze adverteerders rond te brengen, waar we uiteraard als dank weer een biertje kregen. Op zaterdag probeerden we nog heel productief wat nieuwe reportages te schrijven maar vaak lagen we, door de hectiek en al het bier van de dagen daarvoor, voor pampus in het zwembad. Ondanks dit enorm drukke bestaan hadden onze hardwerkende collega’s in de horeca altijd de indruk dat wij een luizenleven hadden en alleen maar bier zopen en af en toe een fotootje maakten. Ook hierin wisten wij blijkbaar alle schijn hoog te houden. Die goeie ouwe Frank Sinatra zong het vroeger al: There’s no business like show business.
In deel 3 Stelt Mental Theo mij tijdens de laatste TMF poolparty van die zomer voor de keuze: zijn cameraman worden en de volgende dag terug naar Nederland vliegen of in Salou blijven…..

Tot volgende week.