VROEGER…

Mijn ouders lieten me een stuk lezen, geschreven door een bekende generatiegenoot. Het stuk was een hommage aan de jaren ‘40 en ‘50.
Er werd gesproken over de kracht van het buitenspelen, het fietsen naar school, uren lang zoek zijn zonder dat er een klopjacht werd georganiseerd en vervolgens een pak slaag krijgen als je weer boven water was.
Ik voelde me haast aangevallen op het feit dat ik het had aangedurfd kinderen te krijgen in de 21e eeuw.

Opgroeien anno 2013 lijkt me echter geen gemakkelijke klus. De hele wereld kan de fase van conceptie tot nidatie volgen via twitter, facebook en whatsapp, hetgeen natuurlijk verplichtingen schept voor de toekomst. Met als gevolg dat ook de eerste hapjes, stapjes en drol worden vastgelegd en gedeeld.

Op de peuterspeelzaal worden scorelijsten bijgehouden en in de kleuterklas vinden de eerste CITO toetsen plaats. Als je kind op het consultatiebureau de houten blokjes niet als vrachtwagen opstapelt en een fluitketel niet ziet tijdens de oogtest, moet er direct een afspraak gemaakt worden met een kinderarts of psycholoog en worden de zorgen uitgesproken over de (cognitieve)toekomst van het kind.
Dat de fluitketel al jaren uit het tijdsbeeld verdwenen is en het dus logisch is dat je kind het niet herkent en het belangrijker is te zien dat een kind spelenderwijs stapelt in plaats van je te fixeren op de vorm waarin het stapelt, wordt buiten beschouwing gelaten.

Je kind leert al vroeg mobiel te communiceren met het hoesje van je oude mobieltje, en mama te imiteren zoals ze zich al twitterend of bellend door het huis beweegt. Het is in onze situatie zelfs zo dat de ouders internetrestricties krijgen opgelegd, omdat ze ver over de tijd gaan die ze hun kinderen opleggen. Betere spiegels dan je kinderen zijn er niet…

Spelletjes doen op de laptop is geweldig en de kinderen wanen zich in een andere wereld waarin ze oppermachtig zijn. Het stopsein resulteert dan ook vaak in grote dramatiek.
Een verbod op de PC is misschien wenselijk, maar zeker niet verstandig, wil je je kind mee laten gaan in de tijd.

Gelukkig zijn kinderen ook flexibel en vergevingsgezind, waardoor de fantasie die van nature aanwezig is, na het gemok weer ruimte krijgt.
Dan is het tijd voor hutten bouwen, heksensoepjes maken, zwaardgevechten houden, verstoppertje doen, werkmannetje spelen en de zandbak tot modderpoel transformeren.

Hoe de tijd ook verandert, hoe digitaal de wereld ook worden zal, die fantasie krijg je nooit uit een kind, en het kind heeft nooit zoveel plezier op een apparaat als tijdens een echt bordspel en de aandacht die het krijgt met de familie of vriendjes/vriendinnetjes.

Zo wordt er vast over 40 jaar getwitterd dat er een tijd was waarin er nog kinderen meededen met een speelweek zoals Priegeldorp en er toen nog werd getimmerd met houten pallets, hamers en spijkers en er toch niets boven die goede oude tijd gaat!