“Vrouwen van Nu”er op uit

“Vrouwlief, wat eten we vanavond”.
“Lamachou”.
“Wat, lamsvlees, dat lust ik niet, dat zette mijn moeder nooit op tafel”.
“Geen lamsvlees, maar lamachou”.
“Wat is dat dan?”
“Dat is gewoon lekker, hebben vanmiddag in de moskee gemaakt”.

Ja, vrijdagmiddagmiddag, 17 mei hebben een aantal vrouwen van “Vrouwen van NU”afdeling Spijk aangevuld met vriendinnen, familieleden een bezoek gebracht aan de moskee in Delfzijl. Na het welkom kregen we een rondleiding in de moskee. De vrouwen zitten tijdens de dienst boven op een galerij. Dit werd volgens onze begeleidster door de Iman als volgt verklaard: “Wij hebben de vrouwen hoog.” De Iman wordt vanuit Turkije betaald en voor 5 jaar uitgezonden naar Delfzijl. Hij is universitair opgeleid.

Het handgeknoopte tapijt op de vloer van de moskee heeft lijnen waarop de aanwezigen tijdens het gebed staan. Er wordt 5 maal per dag gebeden. De tijdstippen staan aangegeven. Maar ben je aan het werk of ben je onderweg dan mag je bv. het middaggebed bidden tot een half uur voor het volgende gebed. Elk gebed bestaat uit knielen, opstaan, buigen. Soms 2 keer achterelkaar, soms 13 keer. Je hoeft er niet voor naar de moskee en het neemt ook weinig tijd in beslag. Voor men gaat bidden worden bepaalde lichaamsdelen gereinigd zoals de mond, de oren, de handen tot de ellebogen. De bidrichting is Mekka. Achter in de moskee is een kleine verhoging, het deed ons denken aan een box ,waar een van de aanwezigen aanwijzingen geeft aan de Iman, maar ook oplet of alles ordelijk verloopt en of misschien een aanwezige onwel wordt. In de linkerhoek voorin is een verhoging waar vanaf de Iman het nieuws doorgeeft. Aan de andere kant voorin is een trap waarop de Iman staat als hij preekt.
Er stonden in de ruimte ook een paar krukjes . Want niet iedereen is nog in staat te knielen.
Natuurlijk kregen we ook de koran te zien. Men leest de koran in het Arabisch met daarnaast in het Turks de vertaling. De Koran is ook in een goedgekeurde Nederlandse vertaling van Fred Leemhuis verschenen.
De muren van de moskee zijn bekleed met tegels die gebakken zijn in Turkije en speciaal voor de moskee zijn. In de koepel en rond een nis staan teksten uit de koran.
Deze moskeegemeenschap heeft goede contacten met de Protestantse gemeente in Farmsum.

Na deze uitleg waren we toe aan de inwendige mens. Terug in de grote zaal stond er voor ons allemaal een schotel met Turkse lekkernijen klaar.
Ja, en toen moesten we naar de keuken voor het maken van de Lamachou ( ik weet niet of je het zo schrijft). Het blijkt dat hier het gemak de mens dient. Een deegmachine, een machine die het deeg verdeelt in een klein portie waarna het deegballetje door een machine wordt gehaald en het verandert in een flinterdunne pannenkoek. Nadat deze lap was bestreken met een vulling verdween hij voor het afbakken een paar minuten in een oven. De dames werden ook aan het werk gezet en daarna was het smullen. Ja, ze vonden de lamachou zo lekker dat er voor manlief en andere huisgenoten werd ingeslagen.

Een paar opmerkingen van onze rondleidster zijn mij bijgebleven.
“De islam is niet bedoeld om het leven zwaarder te maken, maar om het structuur te geven, om het leven te verlichten”.
“Ik zou ook graag een hoofddoek willen dragen, maar toch,ik ben voor mijzelf nog niet zo ver”.

Wike Spoelstra-Postmus