Wol

Mijn moeder mocht graag breien. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren, dat er altijd strengen wol in huis waren. Voor mijn gevoel zat ik als kind soms uren met mijn beide armen vooruit, met daaromheen zo’n streng wol. Moeke rolde de wol dan tot een bol. Je kon dan geen kant op. Nog geen slok water kon je drinken. Als dan de bel ging en ze werd opgehouden aan de deur, dan was je helemaal de sigaar. Verstrikt in de wol, was je aan je stoel gekluisterd.
In het winkeltje van tankstation Kap in Holwierde was een wolwinkel gevestigd. Naast wol was er ook een uitgebreid snoepassortiment. Een ijzersterk concept, dat zag ik direct. Om de kinderen met een streng wol om de armen zoet te houden, stopt moeder ze regelmatig een snoepje in de mond. Een elkaar ondersteunend assortiment als het ware.
Ik moet hier eerlijk bekennen, dat ik bij elke tankbeurt een zak spinnetjes kocht. Dat zijn verrukkelijke griotten in de vorm van een spin. Echt verslavend. Dolgelukkig was ik dan ook, dat de wolwinkel naar de Achteromweg in Spijk verhuisde. Ik dacht nu mijn spinnetjes dichterbij te kunnen kopen. Maar wat blijkt; snoep verdwijnt uit het assortiment. Daarom vraag ik u breiers en breisters. Breit u recht of averecht, laat weten dat u aan spinnetjes hecht.