Een gitzwarte week

Vorige week vrijdag reed ik ’s middags van Rijswijk naar Gouda. Het radioprogramma dat ik aan had staan, werd onderbroken door breaking news. Eén van de leden van de Koninklijke Familie was getroffen door een lawine. Al snel werd duidelijk dat het Prins Friso betrof en dat hij in levensgevaar verkeerde. Ik was behoorlijk van mijn stuk, want Mabel en Friso zijn mijn favoriete leden van de Koninklijke Familie. De beperkte berichtgeving verder deze week, stelde mij ook niet gerust.
Tijdens het lezen van Terp Tips viel mijn oog op een in memoriam advertentie. Het is inmiddels al weer vier jaar geleden dat Wander en Kees, zijn overleden. Je vraagt je dan weer af, waarom? Jongens in de kracht van hun leven. En waarom het verdriet voor de naasten?
Vrijdag om twaalf uur zit ik bij de televisie om de persconferentie vanuit het ziekenhuis in Innsbruck, live te volgen. De berichten zijn dramatisch en perspectieven voor de prins zie ik niet. Ik denk aan het onvoorstelbare leed waar de familie door wordt getroffen. De beelden van het verdriet op de gezichten, staan op mijn netvlies.
Omdat ik grieperig ben, heeft mijn vrouw medicinale Jiddische kippensoep gemaakt. Moeizaam krijg ik het goedje langs het brok in mijn keel.