De ware kerstgedachte

Gisteren, 24 december reden Beitske en ik van huis. Het was kwart voor vijf en het werd al donker. We waren de straat nog niet uit, of er klonk een enorm geratel onder de motorkap. Eerst was ik nog even in de ontkenningsfase, maar Beitske riep haast hysterisch dat ik direct moest stoppen.
Professioneel opende ik de motorkap, maar verder dan de constatering dat het geluid niet goed was en dat er een lucht van verbrand rubber rond de motor hing, kwam ik niet.

We moeten absoluut tweede kerstdag naar mijn schoonvader, die is ernstig ziek en rekent op onze komst. Hij woont 280 kilometer hiervandaan. Wat nu? Alle bedrijven en winkels zijn op deze dag natuurlijk allang gesloten. Langzaam en voorzichtig rijden we naar garagebedrijf Ter Veer. In de werkplaats brandt nog licht, maar ik zie helemaal niemand. De deur is open en ik vind eigenaar Klaas achter zijn bureau. Ik voel me enorm bezwaard, maar vertel hem toch over het mankement. Hij loopt direct met me mee. Hij start de motor en heeft maar een enkele blik nodig om het mankement te achterhalen. De snaar die de waterpomp, airco en stuurbekrachtiging aandrijft, is kapot. Het is duidelijk, met deze auto kunnen we geen meter meer rijden.

“Heb je misschien een vervangende auto?” vraag ik voorzichtig.
“Ik ga wel even bellen”, zegt hij.
“Over drie kwartier komt iemand een vervangende auto brengen”.
“Het is dan al over zessen”, bedenk ik.
“Vind je dat niet bezwaarlijk, het is voor jou toch ook kerstavond?” vraag ik hem.
“Ik zorg ervoor dat jullie deze Kerst bij je zieke schoonvader komen”, antwoordt hij.
Na drie kwartier neem ik dankbaar het sleuteltje van de ruilauto in ontvangst.
De manier waarop Klaas Ter Veer ons probleem op kerstavond heeft opgelost, is voor mij de ware kerstgedachte.

Mijn auto mag dan stuk zijn, mijn Kerst kan dat niet meer.