Nieuw leven op Groot Turfkamp
Midzomer is geweest en we hebben al heerlijke warme dagen achter de rug
Het is al na vieren als ik besluit de watersproeier aan te sluiten om de jongens wat verkoeling te brengen
Met deze verrassing in het vooruitzicht en met hernieuwde energie springt onze oudste enthousiast naar buiten, om vervolgens weer naar binnen te stuiteren;
“mam, ik heb een nieuwtje, kom eens kijken!”
Ik laat, zoals een goede moeder betaamt, de piepers voor wat ze zijn, en loop met hem mee.
En daar treffen we onze broedse kip aan, parmantig scharrelend door de tuin, met een horde kuikens achter zich aan.
“We hadden het niet verwacht, maar toch gekomen”
Het zou op een geboortekaart kunnen staan
De eieren lagen al een tijdje in het hok, we hadden het vermoeden dat ze al in verre staat van ontbinding zouden zijn.
Niets dus minder waar, de gevederde bolletjes rennen rond, vol levenslust!
Door het enthousiaste gestuiter van ons drietal werd het spul wat uiteen gedreven en belandde er zelfs eentje in de gracht
In paniek trappelde het diertje op het kroos rond
Ik gleed het, mij inmiddels bekende, talud af en kon ternauwernood het beestje redden,
Het enige, vooral voelbare, letsel was mijn ontmoeting met de brandnetels aldaar
Eind goed, al goed
Zo is er veel nieuw leven te vinden op Groot Turfkamp
Baby kikkertjes worden regelmatig gevonden en geshowd, een jonge spreeuw heeft al kennis gemaakt met ons rookkanaal en vervolgens huiskamer en ons gezin is uitgebreid met Max, een 8 weken oude Friese Stabij.
De avonturen die we hier in en om de boerderij beleven, maken veel goed van het leven erbuiten, zoals de onzekerheid rondom de lateralisatie van de IC afdeling van het mij zo vertrouwde Delfzicht.
Gisteren is de boel naar het Lukas verhuisd en werk ik op de AZA (acute zorg afdeling). Het is de bedoeling dat we daar, naast de hartbewaking, ook mensen gaan zien, die kortdurend wat meer zorg nodig hebben.
Ook is er de mogelijkheid iemand, die acuut niet goed wordt, op te vangen en evt. te beademen. Die zorg is in ieder geval gewaarborgd.
De collegae in Winschoten zijn van goede wil, en we worden daar warm ontvangen.
We gaan ervoor, ondanks de moeite die het kost iets vertrouwds op te geven…
Zaken zoals “het leukste dorp van Groningen”, de gezelligheid van de mensen in dit dorp en de perikelen rond ons huis, geven me veel afleiding en relativeringsvermogen, uiteindelijk is en blijft het een survivaltocht door het leven!
