Ongelukken

In de vier jaar dat ik hier inmiddels woon, heb ik nog nooit zoveel hulpdiensten voorbij zien razen, als in de laatste maanden. Iedere keer houd ik mijn hart vast en weet ik, dat er weer een ongeluk in de Eemshaven heeft plaatsgevonden. Naast een dodelijk ongeval zijn er ook een aantal zwaargewonden gevallen. Bij sommige slachtoffers heeft dit tot blijvende invaliditeit geleid. U begrijpt, dat als de ambulance langsrijdt, er bij mij allerlei gedachten door mijn hoofd spelen. “Weer een jong gezin dat hun vader moet missen. Weer een vent in de bloei van zijn leven, veroordeeld tot een invalidenwagen”.

Als ik mijn zorgen hierover uitspreek tegenover mede Spijksters, is steevast de reactie; “Joh, dat is van tevoren ingecalculeerd”. U kunt het geloven of niet, deze reactie heb ik minstens tien keer gekregen, nooit een andere. Niemand die zei, “wat vreselijk hè, wat een leed”. Nee iedere keer, “dat is allemaal ingecalculeerd”. Nou beste lezers, het interesseert mij geen reet of het allemaal ingecalculeerd is, ik vind het gewoon diep triest.
Natuurlijk kan je er statistieken op loslaten; de bouw van de centrales vergt zoveel manuren en statistisch gezien is er een grote kans op een x-aantal ongevallen. Dat er vervolgens rekening gehouden wordt met ongelukken, lijkt mij realistisch en verstandig. Op deze manier kunnen ook voorzorgsmaat-regelen  getroffen worden. De suggestie dat werkgevers in de bouw een bepaald aantal slachtoffers op voorhand acceptabel vinden, gaat er bij mij niet in. Ik ben ervan overtuigd, dat zij er alles aan doen wat binnen hun mogelijkheden ligt, om ongelukken te voorkomen. Verbetering van de veiligheid op de werkvloer, moet een door alle partijen gedragen, voortdurend proces zijn.
En wat betreft de slachtoffers, ik hoop dat zij het leed en de pijn kunnen verdragen en vanaf deze plek wens ik hen daarbij alle sterkte en kracht toe.