Klein leed op Groot Turfkamp
Terwijl de lente ontluikt
Speelde zich hier een klein drama af
Onze poes, met de niet bijster originele naam: “poes”
Is al vele jaren onderdeel van ons gezin
Sinds de verhuizing van ons huis aan een drukke weg
Naar deze idyllische plek midden in de natuur, was ze vooral veel op pad
Muizen, ratten en merels, geen uitdaging was haar te groot
Struinen door het land, eigenwijs me de kop omhoog
Ze leek wel een koningin
Af en toe liet ze zich in de schuur zien, voor een kriebel over de kop, wat droge brokjes of het verdedigen van haar territorium
Soms was ze hele dagen weg, en pas als we ons zorgen begonnen te maken
Verscheen ze weer
De laatste dagen viel het ons op dat ze kreupel liep
En ook dat was niets nieuws
Dan zat er een splinter in de poot of had ze gevochten
Echter, dit probleem loste zichzelf niet op
Het achterpootje begon te slepen en ze kwam niet meer van haar plekje achter de schuur
Ik pakte haar op en voelde hoe het tere lijfje zich tegen me aan nestelde
Dat deed ze nooit, enig vleierij beperkte zich tot genegenheid van mijn kant
Ze liet het zich welgevallen, maar smeerde hem zo snel het kon
We maakten een lekker bedje bij de kachel met wat water en brokjes
Ze koesterde zich aan de aandacht van de jongens en de warmte van de kachel
De volgende dag had ik een afspraak bij de plaatselijke dierenarts
Zonder morren kon ik haar in het mandje leggen
Bij de dierenarts werd mij verteld dat het waarschijnlijk een infectie was en dat ze zouden kijken of ze het pootje konden redden
Het telefoontje kwam na de middag
Ze was oud, uitgedroogd en had twee kapotte pootjes
Amputatie was geen optie, ze moesten haar laten inslapen
De jongens en ik gingen met lood in de schoenen naar Appingedam waar het zou plaatsvinden
Er werd veel aandacht besteed aan het afscheid nemen van onze poes
Ze had iets voor de pijn en wat vocht gekregen
Duidelijk onder invloed, met lodderige oogjes keek ze ons nog even aan
Ze liet zich van alle kanten nog wat kriebelen en terwijl we gevieren om haar heen stonden, kreeg ze de verlossende prikjes
Het verdriet van de jongens was groot, het is dan ook moeilijk uit te leggen waarom een kat van 15 al oud is, terwijl onze oma Tina 94 is!
We namen haar mee en ze heeft nog een tijdje in haar mandje in de keuken gestaan, tekeningen werden er gemaakt en ieder leed op zijn eigen manier.
Toen manlief thuiskwam, wachtte hem de taak om een gat te graven onder de treurwilg, waar onze parelhoen “stitch” ook een laatste rustplaats vond.
Met de armen om elkaar heen namen we afscheid van onze poes, na een mooi en avontuurlijk leven.
Vandaag kregen we een “sterkte” kaart van desbetreffende dierenarts, wat maar weer eens aangeeft hoe belangrijk een dier voor ons mensen kan zijn!