Tradities, en het verdwijnen ervan

In mijn jeugd was Spijk ”the place to be.” Ik woonde in Bierum maar voor mijn gevoel gebeurde alles in Spijk. We moesten op zondag vroeg eten want om half twee moest je in ‘t Loug zijn. Wandelen! In twee groepen, de mannen voorop en vijf meter daarachter wij als jeugd. Weer of geen weer. Het gebeurt al jaren niet meer, waarom weet ik eigenlijk niet. Het was maarzo voorbij.
Ook op oudejaarsavond werd je naar ‘t Loug getrokken. Het zag er om middernacht zwart van de mensen. Jong en oud kwam hier bij elkaar.
Over de feesten bij Flikkema wordt nog dikwijls gesproken. Niet dat er nu geen feesten meer zijn maar het is toch anders. Het zijn niet echt de dorpsfeesten van vroeger. Al meer dan twintig jaar ga ik in de laatste week van de vakantie nog even naar Bierum. Live muziek en een barbecue bij het verlichte kerkje. Gezellig!Even de sfeer opsnuiven! 30 April en 5 mei zijn ook van die dagen. Dagen dat er in een dorp wat te doen is, dat je er samen iets van maakt.

Dit jaar is 5 mei weer een landelijke feestdag. Spijk is dood, er is hier niets te doen. De Oranjevereniging heeft het nog wel geprobeerd, maar een optocht met vier versierde wagens staat behoorlijk armetierig.

Gelukkig organiseert de jeugd nu al een paar jaar de brandbult. Volhouden jongens! Voor je het weet is het voorbij!